Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Басра аҳлидан бўлган бир киши шаҳар юқорисидаги боққа чиқди. Ҳаво иссиқ эди. Басранинг деҳқонлар маскан қилиб олган равоқларидан бирига кирди. У киши шундай дейди: “Қубба ичида ухлаб, асрдан сўнг уйғондим. Бу пайтда шакарқамиш йиғаётганлар жўнаб кетган эди, ёлғизлигим учун қўрқдим. Турмоқчи бўлган эдим, болдиримда қуббанинг эшиги томон улкан лаган каби ўралиб ётган илонга кўзим тушди. Илон ҳалқасидан чиқишга йўл топа олмай, жондан умидимни уздим. Қаттиқ хавотирда Аллоҳга тавба-тазарруъ қилиб, шаҳодат келтира бошладим. Дуо-илтижо қилиб, Ўзидан ёрдам сўрадим...
Шу йўсинда қимир этмай турганимда узоқдан бир ит келди. Илонни кўргач, бир лаҳза ундан узоқда туриб, сўнг келган йўлидан қайтиб кетди. Мен уни чақириш учун овозимни кўтара олмасдим. Озгина вақт ўтиб, ўзидан каттароқ бошқа бир ит билан қайтди. Итнинг бири қубба эшигининг ўнг, бошқаси чап тарафида турди. Сўнг бир вақтда сакраб, илонга ташланишди. Илоннинг боши ҳамда думи уларнинг ҳар бирининг оғзида эди. Илон улардан қутила олмади. Итлар уни узоққа судраб кетишди. Хурсанд бўлиб ташқарига чиқдим.
Аллоҳга ҳамд айтдим!
Аллоҳ унинг кўмаги билан мени қутқарган ит ортимдан эргашди...
Араб тилидан Муслима Зоҳиджон қизи таржимаси.
