Фақиҳ Марузийдан ривоят қилинишича, у киши ўз хожаларининг боғида узоқ йиллардан бери ишлар эканлар. Кунлардан бир кун хожа келиб, улардан ширин анор узиб келишини сўради. У киши боғдаги дарахтларнинг биридан анор олиб келиб, кесдилар. Анор нордон чиқди, хожаларининг жаҳли чиқиб: «Ширинини ўзинг еб, менга нордонини келтирдингми?! Ширинидан олиб кел!» – деди. У киши бошқа бир дарахтдан анор узиб келтирдилар, у ҳам нордон чиқди. Хожаларининг ғазаби ортди. Учинчи марта ҳам шу ҳолат такрорланди. Шундан сўнг хожалари улардан: «Сен шириндан нордонни ажрата оласанми?» – деб сўради. У киши: «Йўқ», деди. Хожалари ҳайрон бўлиб: «Қандай қилиб?!» – деди . У киши: «Боғдан ҳеч нарса олиб емаганман, шунинг учун билмайман», – деди. Хожалари: «Нега емайсан?» – деганда, у киши: «Чунки сиз менга изн бермагансиз!» – деб жавоб қилдилар. Хожалари бу ҳақда суриштириб, у кишининг сўзлари ҳақ эканини билди, кўз ўнгида бу киши улуғ кўринди ва унга қизини никоҳлаб берди.
